UMUT, KIRILGAN BİR IŞIK GİBİDİR…
Umut, bekli de insanın kendine söylediği en güzel yalandır. Ama ne yalan… Tutunduğumuz, ayağa kalktığımız, devam ettiğimiz her anda, ardından biraz ondan vardır.
Kimi zaman bir çocuğun gözlerinde parıldar umut. Henüz düşmemiş, henüz vazgeçmemiş bir çocuğun… O gözler bize hatırlatır: her şey yeniden başlayabilir. Bir tohum çatlayabiliri bir kapı aralanabilir, bir sabah da doğabilir.
Kimi zaman bir çayın buğusunda çıkar karşımıza. Her şeyin dağıldığı bir anda, biri sessizce
‘’çay koydum’’ der ve anlarız: hala buradayız hala bir şeyler mümkün. Bazen en büyük umut, en sıradan cümlelerde gizlidir.
Umut, güçlü olmak zorunda değildir. Bazen kırılgan bir ışıktır, rüzgârla titrer ama sönmez. Bazen bir fotoğrafın kenarında kalmış bir el, bazen yazılmamış bir mektubun içinde bekler. Gözle görülmez ama hissedilir. Kalbin en yorgun yerinde bile saklanacak bir köşe bulur kendine.
Yorgun da olabilir umut. Ama ilginçtir, hep geri döner. Kırılmış, ezilmiş, susmuş olsa da… Bir gün, hiç beklemediğin bir sabah yeniden soluk alır. Yeni bir sesle, yeni bir yüzle, bazen sadece bir çiçeğin açmasıyla.
Umut dediğin şey hiçbir sebep yokken kalbimizin ‘’ belki’’ diyebilmesidir. İşte o ‘’belki’’, bizi hayatta tutan en insani şeydir.
Çünkü bazen sadece umut ederiz. O kadar.
Ama bu, her şeye yeter.
Dilek Şenol
